Poëzie op woensdag, dl.4

Vandaag kan ik moeilijk een keuze maken. Ik heb nog een gedicht van Toon Tellegen, uit hetzelfde boekje als afgelopen week, dat ik hier heel graag wil delen. En ik las vandaag weer heel toevallig iets in de bibliotheek, deze keer van Remco Campert, wat mij zo toepasselijk lijkt als ik naar buiten kijk. Want dan schiet mij een woord onmiddellijk te binnen en dat is ‚wisselvallig‘.
Vervolgens dacht ik, ik hoef helemaal geen keuze te maken. Ik kan allebei de stukjes hier aan jullie presenteren en tegelijkertijd voor mezelf bewaren. Geen regeltjes, geen beperkingen op mijn eigen blog of zoals Edwin zijn credo zo mooi formuleert: ‚Ophouden met inhouden‘.
Dus daar gaan we. Ik begin met Tellegen en daarna komt nog een klein beetje Campert.

Kleine oorlogen

Er bestaan kleine oorlogen,
die niet met het blote oog zichtbaar zijn.

Verstandige mensen doen alleen aan zulke oorlogen mee
als ze er de tijd en de vertwijfeling voor vrij kunnen maken.

Kanonnen bulderen maar wat
en kogels dwarrelen doelloos op doelwitten af.

Niemand geeft bevelen,
niemand trekt zich overhast en in wanorde terug.

Gewonden verbinden hun eigen wonden,
kermen zachtjes of onhoorbaar, doen hun eigen haar weer goed.

Vijanden zijn eigenlijk vrienden,
graven zich stroef en onopvallend in.

Zulke oorlogen zijn te klein om invalide van te raken
of aantoonbaar dood van te gaan.

Ze eindigen nooit of hooguit met een vrede
die niet noemenswaardig is.

Ze geven pijn en verstrooiing,
alleen de pijn is groot.

(Toon Tellegen, Minuscule oorlogen, Gedichten, Querido 2004)

En nu dus Remco Campert…

PRACHTIG lag het landschap erbij. Mooi van sfeer.
Het frisse groen en tegen de berghellingen de
dorpjes. Enig!
Net…
Net speelgoed.
C. nam zich voor hier vaker te komen.
Hé, jammer, nu kwam er een wolk voor de zon
en meteen zag het landschap er anders uit.
Somber.
Dreigend.
De dorpjes eenzaam, verloren…
Hier zagen ze C. niet meer terug.

(Remco Campert, Schrijversleven, De Bezige Bij 2004)

Tot volgende week woensdag of misschien eerder.