De uitverkoop en de teloorgang van wat ooit een prachtige bibliotheek is geweest is al zo lang bezig dat je zou kunnen denken dat het zo langzamerhand toch een beetje zou moeten wennen.
Aan de buitenkant is nog niet zo veel te zien. De terminale patiënt heeft een total make over gekregen. Het publiek wordt brood en spelen geboden, vooral spelen. Dat leidt af en is gezellig bovendien.
Achter de schermen wordt een ander spel gespeeld. Het reorganisatie- en fusiespel. De regels zijn, voor mij tenminste, niet duidelijk. Wat mij wel duidelijk is, is dat het niet gaat om heersen en delen, maar alleen om heersen. Een genadeloos spel, waarbij niet aan je wordt gevraagd of je wel of niet speler wilt zijn. Ook dat beslissen andere voor je.
Prioriteiten veranderen, regels veranderen, taken veranderen. Iedere dag is nieuw en verrassend. Je leert mooie woorden, zoals ‚afvloeiregeling‘. Een onsmakelijk woord waar je in je ergste dromen niet mee in aanraking wenste te komen, een woord dat je nooit eerder geassocieerd had met jezelf, met je collega’s. Zo’n woord is ook zoiets wat niet went.
En ondanks het feit dat de voorwaarden voor een afvloeiregeling nog niet officiëel gedefineerd zijn, werkt het mechanisme van het afvloeien op zich al prima. Een eigen directeur hebben we al maanden niet meer, en een voor een vloeien er personen uit het management af. Als ik aan schaken deed, zou ik kunnen vermelden dat sinds gisteren onze dame geslagen is.
Het is een ongelijke strijd, het is geen eerlijke strijd. Het gaat om politiek en geld. Het is een strijd die je niet kunt winnen, althans biebmensen winnen zo’n strijd niet.
En de burger, de ‚gewone‘ burger uit een ‚gewone‘ krimpregio waar de overheid het niet meer als haar kerntaak beschouwt om in kennis te investeren, die burger beseft pas, zo vrees ik, dat het enige kennisinstituut er niet meer is, als het al te laat is.
Blijft de vraag:
‚Ja, maar je vindt tegenwoordig alles op internet, dus waarom uberhaupt nog bibliotheken?‘
‚Omdat wat je op internet vindt informatie is, maar informatie is nog geen kennis.‘
En nee, ik dank u hartelijk, een iPad hoeft niet voor mij.
oha, liebe Fabiola,
das klingt nicht gut……gar nicht gut! Ich wünsche Dir und Deinen Kollegen ganz viel seelische Kraft und guten Zusammenhalt, denn als einzelner ist man derart ausgeliefert und hat so eine ohnmächtige Wut im Bauch – da kann (fast) nur die Gemeinschaft helfen und das Ruder bewegen. …oder man springt freiwillig ab und geht woanders „an Bord“…
Wir drücken Euch die Daumen, dass letztlich doch die Einsicht in die Wichtigkeit solcher Institutionen wie Bibliotheken, Museen etc. siegt.